چت روم

مولای من
بار ديگر غروب جمعه فرا رسيد وآسمان چشمان منتظر عاشق درفراق محروم ماندن از ديدن معشوق باز ابري و باراني شد. در دلهاي مضطربشان غوغايي بر پا شد و باز داستان هميشگي فراق و آه و سوز.
كم كم شفق جاي خود را به سياهي شب مي سپارد. غربت و غريبي همچون باد زوزه كنان راه روهاي دل را در مي نورد و در قلب منتظران ماوا مي گزيند. صداي ناله همچون تازيانه اي در فضا به رقص در آمده و بر پيكر سكوت فرود آمده و آن را در هم مي شكند. در گوشه اي تنها پناه گرفته ام و در دنياي آرزو و افكارم غرق شده ام . و به ياد آن سفر كرده مي افتم
با ياد او آسمان دلم سخت طوفاني و ابري شد.بغضي جانكاه در گلو پديد آمد... اما كم كم و بي اختيار قطرات پاك و زلال اشك همچون بلور از چشمه سار چشم به حركت درآمده و بر گونه ها روان شد. از خود پرسيدم
اين همه سكوت براي چيست؟
مگر اينان هماناني نيستند كه گمگشته اي داشتند؟
مگر اينان همان ندبه خوانان صبح آدينه نيستند؟
پس چرا سكوت؟
چرا لب فرو بسته و ديدگان بر هم نهاده اند؟
مگر غير آن است كه عاشق در فراق معشوق يك دم آرام و قرار ندارد؟
و تا وصال معشوق را درك نكند يك لحظه چشم بر هم نخواهد گذاشت ؟
گفته اند كه عاشق در فراق معشوق هميشه و همواره در سوز و گداز و نجواست؟ سكوت ، واژهاي غريب و نامفهوم در نزد عاشق است.... پس چرا اين همه سكوت؟
آيا اين خفتگان گمگشته خود را يافته اند كه اين چنين آسوده خاطر سر بر بالين ، لب فرو بسته و ديده بر هم نهاده اند.؟ آيا . . ؟
خدايا . . . نميدانم با چه اندوخته اي و با چه تواني روانه آستان پر مهرش شوم .؟ تنها مي توانم در خلوت تنهايي ام با او عاشقانه نجوا كنم و او را از خودش تمنا كنم . پس با زباني قاصر بر خرمن عشقم آتش ميزنم و اين چنين با او زمزمه مي كنم

مهدي جان
آسمان دلم باراني سفر طولانيت شده و چقدر اين باران زيباست . چرا كه هرقطره اش بوي تو را مي دهد. بوي خوش گل ياس ، گل نرگس

روزی حضرت سلیمان (ع ) در کنار دریا نشسته بود،

نگاهش به مورچه ای افتاد که دانه گندمی را باخود به طرف دریا حمل می کرد.

سلیمان (ع) همچنان به او نگاه می کرد که دید او نزدیک آب رسید.

در همان لحظه قورباغه ای سرش را از آب دریا بیرون آورد و دهانش را گشود.

مورچه به داخل دهان او وارد شد و قورباغه به درون آب رفت.

سلیمان مدتی در این مورد به فکر فرو رفت و شگفت زده فکر می کرد.

ناگاه دید آن قورباغه سرش را از آب بیرون آورد و دهانش را گشود.

آن مورچه آز دهان او بیرون آمد، ولی دانه ی گندم را همراه خود نداشت.

سلیمان(ع) آن مورچه را طلبید و سرگذشت او را پرسید.

بقیه درادامه مطلب

آقا هر روز برای آمدنت دعا میکنم ولی انگار این دل چرکین مرا خدا هم قبول نمیکند آقا به حق

سه ساله عمه غربت کشیده ات ما را هم کربلایی کن آقا هروقت به شما فکر میکنم اشک در

چشمانم حلقه میزند به حق اشکهای این دل رنجور هم که شده یک نگاهی بر ما بیانداز آخر به

که گلایه کنم از نیامدنت روزی شود که جمال تو را تماشا کنم؟

آقا بس است این همه دوری و انتظار به خاطر ما نه بخاطر زهرا بیا!